Wauchope-Devils Marbles

Zondag was het opnieuw een reisdag. We reden bijna 700 km richting Wauchope (uitspraak: walk-up). Onderweg kon Jo net op tijd remmen voor een overstekende kangoeroe en kon Stef net op tijd remmen voor een kudde overstekende koeien. Aangezien er geen zebrapaden zijn op de Stuart Highway beschouwen de dieren zichzelf als zwakke weggebruiker en hebben zij in hun ogen altijd voorrang. Helaas kunnen sommige automobilisten niet op tijd remmen -vooral als het donker is, is dat een groot probleem- waardoor er verschillende kadavers langs de weg liggen... We zien ook vaak remsporen die naar de berm wijzen.

Wauchope is een zeer klein dorpje. Zeer klein mag heel letterlijk genomen worden want het bestaat uit het Wauchope hotel waar wij verblijven en iets waarvan wij denken dat het een boerderij is. Er is hier geen internet en zelfs geen gsm-bereik. In Wauchope valt er niets te beleven ware het niet dat Devils Marbles op negen km liggen, en laat Devils Marbles nu toevallig ook in onze top 3 staan van 'zeker terug naar toe te gaan als je toevallig nog eens in Australië bent'. Het is een hoopje rode, zeer grote ronde rotsformaties die op soms vreemde manieren op en naast elkaar liggen. De aboriginals geloven in de dreamtime stories. Eén van de verhalen vertelt dat de regenboogslang haar eieren (die later de Devils Marbles genoemd werden) op deze plek gelegd heeft.

Op zondag gingen we er al even een kijkje nemen en op maandag hebben we er een hele dag vertoefd. Wat een mooie dag! Een stralende zon aan een wolkenloze blauwe hemel, meer dan 30 graden. We zagen verschillende toeristen die langs kwamen rijden en vanuit hun raampje foto's trokken of even 5 min naar de stenen kwamen kijken. Ik heb iedere seconde van de dag genoten van het uitzicht en zou er gerust nog een dag kunnen rondlopen en kijken. De zonsondergang was het mooist. De stenen kleuren eerst vurig rood. Daarna krijgt de lucht de kleuren van de regenboog. Van beneden naar boven: blauw, paars, roze, oranje, geel, lichtblauw/grijs. Om bij weg te dromen... Ook de Kookaburra (de lachvogel), die ons sinds Magnetic Island al achtervolgt, was vandaag weer van de partij. We hebben leuke foto's gemaakt (vooral Joran genoot van zijn fotoshoot), maar daar moeten jullie nog even op wachten. Wonder boven wonder was er op deze plek gratis wifi dankzij zonnepanelen en een satellietverbinding, maar foto's uploaden was ook hier teveel gevraagd. Voor mij blijft Devils Marbles het mooiste plekje van Australië!

Aangezien hier geen winkels of dergelijke in de buurt zijn, hadden we op voorhand fruit, choco, gelei en brood ingeslagen. Echt brood kennen &ze in Australië helaas niet. Het lijkt op sandwichbrood en kost buiten de grote steden het driedubbele van in de steden (bijna 6 AUD = 4 euro). Warm eten onderweg bij het tankstation Renner Springs Desert en ook op de plek waar we slapen is gelukkig wel heel betaalbaar: omgerekend nog geen 10 euro en 15 euro pp voor eten én drinken.

Door een foutje van de eigenares, sliepen Jo en Stef twee nachtjes in één cabin en de kinderen en ik in een andere cabin. Na die stralende dag sloeg het weer 's nachts om. De wind was gedraaid zodat ze vanuit het zuiden naar het noorden blies. Bij momenten zelfs zo fel dat het vliegenraam daverde en ik dacht dat onze cabin mee de lucht zou invliegen. En dan het idee dat we volledig van de buitenwereld waren afgesloten omdat hier geen telefonie/internet is. De kids sliepen er gelukkig doorheen en ik stelde mezelf gerust dat een knappe Flying Doctor ons wel zou komen redden in geval van nood. Ook de mannen hadden niets gemerkt van het nachtfestijn, de buurvrouw bevestigde mijn verhaal gelukkig wel. 's Morgens voelden we nog een ander gevolg van die wind: het was erg koud geworden, en zal de komende dagen voor een halvering van de dagtemperatuur zorgen (al is 14 graden niet slecht voor putje winter).