Wind, zand en koude (in willekeurige volgorde)

Rube doet zijn ogen open en vraagt of Linne het ook koud heeft. Linne bevestigt. Rube zegt: ‘Ik ook. Ik probeer er aan te wennen, maar het is moeilijk. Maar moeilijk gaat ook’. Jarne staat op en zegt dat hij zijn eigen adem ziet.

Ja, we slapen 2 nachten in een bed, maar stel u voor: thermisch ondergoed, een pyjama, nog een extra sweater, een donsdeken, extra dekens en sommigen nog een slaapzak, en toch geen moment echt (te) warm. Zo koud is het ‘s nachts in de regio rond Aus. ‘s Morgens bij het ontbijt komen er wolkjes uit onze monden. De koffie koelt sneller af dan we het water aan het koken gekregen hebben. Soit, de omgeving blijft adembenemend, en vandaag staan Kolmanskop en Lüderitz op het programma. Het eerste is een spook-diamant-stad, het andere was ooit de belangrijkste stad en haven van Namibië. Beide hebben sterke Duitse wortels.

We rijden dus eerst naar Kolmanskop. Onderweg komen we wegenwerkers tegen. Hun job: om de zoveel centimeter een dikke stip op de grond aanbrengen, als aanduiding van de buitenrand van de weg. Concreet loopt er een man met een stok met een kwast met witte verf aan de weg af, en om de stap stipt hij het asfalt aan. Verder waarschuwt iemand de voorbijrijdende auto’s voor de werken, en voor de rest zitten er een paar mensen met mutsen aan in de laadbak van de pickup die het circus aanvoert.

Hoe dichter we Kolmanskop naderen, hoe meer zandvlagen de weg oversteken.

Dit vormt een mooi schouwspel, maar geeft ook aan hoe veel en hoe sterk de wind hier waait. Later leren we dat die wind ervoor zorgt dat de kwaliteit van de oesters in Lüderitz zeer goed is, maar ook dat zandduinen door die wind tot 16km per dag kunnen verhuizen. De kleur van het zand is eerder wit.

Jarne verstaat de engelstalige gids volledig. Joran is geïnteresseerd in de vertaling. De jongsten vinden Kolmanskop zelf niet super interessant, wel leuk, maar het bezoek duurt voor hen te lang. Ze zijn wel erg onder de indruk van de gids die in het casino aan de piano Halleluja speelt en zingt om de akoestiek van de ruimte te demonstreren.

Begin vorige eeuw was dit dorp nog in volle bloei, maar toen elders betere en meer diamanten gevonden werden, stierf het dorp uit en nam het zand het over. In de meeste gebouwen stapelt het zand zich op, in sommige kamers zelfs tot bijna aan de bovenkant van de deurstijlen.

Frappant detail: er was zelfs een ziekenhuis, met één van de eerste röntgentoestellen in het zuidelijk deel van Afrika, maar dit diende eerder om diamanten in smokkelaars te detecteren, dan breuken in armen of benen. Er leeft nu geen kat maar in het dorp, maar de mijn op zich is in feite niet uitgeput. Blijkbaar staat ze zelfs te koop, mocht er iemand geïnteresseerd zijn...

‘s Middags eten we onze boterhammen aan de zee in Lüderitz.

De kinderen zijn super blij te kunnen pootjebaden. De securitymannen zijn even blij om met twee onze auto’s te “mogen” bewaken, en er nog een (iet of wat verplichte) fooi voor te krijgen ook.

‘s Avonds hebben we het gevaarlijkste dier in Afrika gespot, toch volgens Els: een veldmuis in de keuken. De big five zijn er klein bier bij!

Quote van de dag: “Het is zo koud dat er zelfs geen zeep uit mijn fleske komt.” (Roel in de douche.)