En dan komt de aap uit de mouw

Of beter gezegd: ”de voorspelde baboons (kaapse bavianen of bergbaviaan) die het ontbijt zouden terroriseren maar niet gevaarlijk zouden zijn volgens de receptiemedewerkster, blijkt er maar één te zijn”.

Nadat we getuige zijn van de diefstal van een wit bekertje en een pak melk door de baviaan en dezelfde baviaan die achter onze kids begon te rennen en tegen Joran zijn been sloeg, beslissen we om onze tenten op te breken, terug naar de Fish River Canyon (Hell’s band) te rijden, en daar te genieten van een ‘breakfast with a view’.

Eerlijk is eerlijk, als de zon niet recht in uw ogen (of camera) schijnt, is het zicht hier echt wel de moeite. We testen de banden van onze Toyota’s door via een rotsig pad naar een ander uitkijkpunt te rijden. Ze hebben het uitgehouden. Thuis zou het niet waar geweest zijn!

De rest van de dag beperkt zich tot twee roadtrips: eerst terug naar Keetmanshoop, daarna naar ons hutje in (Klein) Aus. De trip naar Keetmanshoop duurt een dikke twee uur (150km) en is in feite deels in de foute richting, maar is noodzakelijk omdat we dringend moeten winkelen, en er geen echte winkels dichter in de buurt zijn. In de Spar botsen we op twee jonge dames uit het mooie Limburg. Hun belangrijkste bedenking: “Wat is het toch koud ‘s nachts in de tent”. Het is en blijft hier winter natuurlijk! Katrien bleef met de kids aan de auto’s wachten. Ze werden belaagd door arme Namibiers die om geld bedelden ‘omdat ze maagpijn hadden en gekwetst waren aan de arm’. Even later maakte iemand van de security aan twee andere bedelaars duidelijk dat ze moesten vertrekken.

We tanken nog eens vol, en vertrekken richting Aus. De eet- en drinkpauzes niet meegerekend duurt deze rit opnieuw een dikke twee uur (222km). Hier ervaren we ook iets bizars: een half uur lang plankgas gereden, en geen moment sneller dan 110km/u gehaald, en dat was dan zelfs bergaf. De oorzaak is de enorm sterke wind. Autorijden is een werkwoord: voortdurend terugschakelen en vechten tegen de windstoten. De uitzichten zijn prachtig. Onderweg zien we heel veel kleine termietheuvels.

Uiteindelijk komen we tegen 17u30 aan in onze ‘geisterschlucht cabin’, vrij vertaald: ‘geestenkloofhutje’.

Het is er niet veel warmer dan in een tent, en dat vinden de kinderen niet echt leuk. Wij, de ouders, beseffen gelukkig wel hoe mooi deze cabin omringd ligt door een laag steengebergte.

In onze reisgids lezen we dat Aus het koudste deel van Namibië is. Dat belooft voor vannacht…

Quote van de dag: ‘Doe dat raam eens dicht’ (Els, tijdens het avondeten. Dit was een grapje. De ramen waren dicht, maar de muur van de voorkant van het huisje is gemaakt van bamboe-achtige takken met veel gaten ertussen waar de wind door blaast. Daardoor is het erg koud in het huisje).