Als een dief in de nacht

‘s Morgens nemen we afscheid van Etosha. Wat was het mooi… Jarne zei dat wist dat het mooi zou zijn, maar dat hij niet had gedacht dat het zo mooi zou zijn. Toen we de gate uitreden, moesten we eerst onze frigo nog laten controleren om te laten zien of we geen oryx of neushoorn mee gesmokkeld hadden. We rijden richting Waterberg. Na een uurtje rijden vormt het turquoise Otjikotomeer onze eerst halte. Er zouden nog een aantal Duitse kanonnen uit 1915 in ondergedompeld liggen, maar het meer is veel te diep (55 tot 90 meter) om ze te zien liggen.

De volgende stop is de Hobameteoriet: een metalen 60-tonner afkomstig uit de ruimte, en meteen ook de zwaarste alien ooit op aarde gevonden.

Na de picknick rijden we door naar het Waterberg Plateau Park. Blijkbaar zitten we toch niet in het geboekte ‘Plateau Camp’, maar in het iets kleinere ‘Andersson Camp’. We weten niet wat de beste optie is, en dus laten we het niet aan ons hart komen. Dat kan niet gezegd worden van een groepje Duitstalige toeristen (tussen 15 en 50 jaar) die op de receptie de voorbereidingen voor een Derde Wereldoorlog aan het nemen waren. Samengevat (of wat wij er van begrijpen) willen ze nog eten in het restaurant voordat ze een avondtour gaan doen, maar alles is volboekt, en dat is niet naar hun zin. Ze krijgen als voorstel 3 stukken gratis vlees per persoon om zelf op hun campsite te bakken, maar dat voldoet duidelijk niet. Ze roepen door elkaar, en blijven maar eisen dat er aan de bar (die overgaat in het restaurant) tafels vrij moeten zijn (of vrijgemaakt moeten worden) zodat zij ook kunnen eten. We kunnen hun frustratie begrijpen, maar de jonge dame aan de receptie kan dat toch niet voor hen oplossen… Dan eisen ze de manager te spreken, maar ook het antwoord “hij komt er dadelijk aan” voldoet niet.

Een half uur later krijgen wij dan toch enkele stukjes oryx (gemsbok) voor 4 euro te pakken en kunnen we aan ons avondeten beginnen. Onze vermoedelijk laatste self-catering braai van deze vakantie ziet er als volgt uit: spaghetti met rode saus met zelf gebakken game-gehakt in, en als toetje een stukje lang-voor-moeten-wachten-met-dank-aan-die-duitsers-oryx.

Heerlijk toch, en wij zijn blijkbaar niet de enige die dat denken. Tussen twee spaghettirondes door, springt er plots een katachtige inboorling op het braaiaanrecht, grijpt naar de spaghetti, en gaat met wat slierten lopen. Het beestje heeft geluk, enkele centimeters meer naar links, en het zou zichzelf bbq’en.

Quote van de dag: “They are attacking me”. De dame aan de receptie nadat ‘The Germans’ haar minstens een half uur het leven zuur maken.