Geen kat...

Hou u vast. Dit gelooft geen kat…

Dinsdag 31 juli: Wij doen een online check-in van de heenvluchten. Geen probleem. Alles is in orde.

Donderdag 2 augustus: Tegen half vier lopen we alle acht in terminal 1 in Frankfurt rond. We wandelen naar de Qatar incheckbalie om onze check-in af te ronden. Daar vraagt het vriendelijk madammetje achter de desk onmiddellijk naar de geboortecertificaten van de kinderen. Die hebben we niet bij. Dat is enkel nodig voor Zuid-Afrika en Botswana. Dit klopt echter niet meer sinds de laatste week van juli… Blijkbaar bestaat deze wet al sinds 2015, maar wordt ze pas sinds 14 dagen toegepast voor Namibië. Geloof ons, we hebben alles geprobeerd om toch op het vliegtuig te geraken. Wij danken het gemeentepersoneel van Genk en Brasschaat die ons op minder dan een uur tijd de juiste documenten met stempel doormailden. Helaas aanvaardt men enkel de officiële documenten, een uitgeprinte versie is niet voldoende. De kids houden zich gelukkig wel heel flink.

Donderdag 2 augustus, 22u: We staan met ons achten terug in Boxbergheide. De kids spelen in het zwembad en wij boeken nieuwe ticketten via Air Namibia richting Windhoek.

Vrijdag 3 augustus, twee uur ‘s nachts: de laatste cancel- en boekingsmails richting Windhoek zijn verstuurd. Bedtijd.

Vrijdag 3 augustus, 9u ‘s morgens: Een telefoon naar testaankoop en naar ECC vertienvoudigt onze stress. Ze vermoeden dat Qatar Airways ons als niet opgedaagde reizigers ziet en dat de kleine lettertjes zeggen dat ze ook onze terugvlucht mochten cancelen. Enkele telefoons naar Qatar bevestigen deze vrees. Mits een financiële opleg helpt een vriendelijke man ons aan onze eigen terugreistickets. Hij sluit ons gesprek af met de welgemeende boodschap: ‘Don’t let this ruin your holidays, shit happens’.

Vrijdag 3 augustus, 12u: Nergens op het internet vinden we info over het noodzakelijk bij hebben van geboortecertificaten bij de incheck als je met je kids naar Namibië wilt. We doen een telefoontje naar de Namibische ambassade in Brussel. Daar bevestigen ze ons verhaal, maar ze weten het ook enkel doordat ze sinds vorige donderdag redelijk wat telefoontjes van gestrande reizigers hebben gekregen. Noch de officiële Namibische toerismewebsites, noch de website van de Namibische ambassade in België vermelden hierover iets. Er wordt aan gewerkt...

Vrijdag 3 augustus, 17u: We lopen met z’n allen rond in terminal 2 in Frankfurt. Het moment van de waarheid. Zenuwen gieren door onze kelen en buiken. We stappen naar de incheckbalie. E-tickets en geboortecertificaten worden afgegeven. ‘These are for the children?’ Bij ons worden de documenten amper bekeken, bij Roel en Katrien iets grondiger. Alles is in orde. Wat een opluchting!

Vrijdag 3 augustus, 23u: We hangen in de lucht boven Algerije op 37000 voet. Over 7.5 uur komen we aan in Windhoek. Het klopt wat ze zeggen: een trip naar Namibië zit vol avontuur!

Zaterdag 4 augustus, 6u15: Buiten enkele tv-schermpjes die niet werkten en niet zo heel veel slaap, hebben we een feilloze vlucht achter de rug. Aan de aankomstbalie worden de geboortecertificaten van Rube en Linne niet gevraagd. Die van Jarne en Joran worden wel even bekeken en goedgekeurd. De chauffeur die ons naar de autoverhuur zal brengen staat al te wachten. We geven aan hem en een busjesinlader onze eerste fooien.

Quote van de dag : Als we niet naar Namibië kunnen gaan, kunnen we misschien samen naar Landal gaan, dat is ook heel leuk. (Rube, op de terugweg naar onze auto’s op de luchthaven)