Olifanten spotten

Vanmorgen breken we al vroeg onze tenten op want we gaan Afrikaanse woestijnolifanten spotten. Deze olifanten zijn groter en smaller dan andere olifanten. De dag begint erg mistig en koud. Met een warme choco en een lekker warm dekentje in de open toercar vertrekken we aan onze speurtocht.

De andere toerbus moet nog even in gang geduwd worden door het personeel en dan zijn we echt weg. Na anderhalf uur rondrijden en gezellig babbelen met enkele andere Belgen, worden er een tiental olifanten, groot en klein, gespot. Geweldig!

We leren vandaag interessante dingen over de olifant. Zo eet hij 300kg grassen en takken per dag, en stuurt er 130kg van terug naar de uitgang. Zijn slurf bevat meer dan 150.000 spieren, en evalueert daarmee het eten dat het vast heeft voordat dat eten naar de mond gebracht wordt. Een olifant eet 16 uur per dag. Echt slapen doet een olifant niet, het zijn eerder korte powernaps. Er zijn links- en rechtstandige olifanten. Dit uit zich in de meest gebruikte slagtand, en krul die de slurf maakt om eten naar de mond te brengen en de richting waarheen het hoofd draait als er verdacht geluid klinkt achter de olifant. De mond wordt gevuld door 4 kiezen van ongeveer 5 kg elk, die 7 keer gewisseld worden tijdens hun leven. Na de laatste wissel (rond 40 jarige leeftijd) slijten die laatste tanden af en zonder kiezen veroorzaakt het knabbelen van takken allerlei wonden in de mond, deze gaan ontsteken en zwellen en zo sterft de olifant een natuurlijke dood.

We hebben meer dan een uur staan/zitten kijken naar een groep olifanten. Op zich was dit heel rustgevend, onder andere omdat olifanten alles heel traag lijken te doen. Toch varieert een gewone wandelpas tussen de 20 en 25 km per uur. Tegen de middag zijn we terug op de camping, nemen we afscheid van het gezin uit Tremelo, en vertrekken we naar Etosha, voor een overdosis aan ‘game’.

Al rijdend zien we omgeving veranderen naar enkel nog vlaktes met meer grassen en lage bomen en struiken. Tegen 17u rijden we de westelijke gate binnen, en nog geen kilometer verder ontmoeten we al de eerste zebra’s en giraffen.

Onze eerste campsite, Olifantsrus, heeft een duister verleden: heel veel olifanten zijn daar aan hun einde gekomen (werden aan een grote strop opgehangen), officieel omdat de mensen dachten dat ze zo de biodiversiteit een handje zouden helpen…

Maar goed, al bij al is het een rustige campsite, met alleen maar kampeerders en een vrij mooie waterhole. Wij verwachten ‘s avonds olifanten aan die waterhole te zien, maar groot is onze verbazing wanneer er plots een dier met een hoorn op zijn neus zijn dorst komt laven…

Laten we het een nijlpaard noemen, zoals Els ook te pas en te onpas doet, omdat we de echte naam niet mogen vermelden (expliciet verzoek van de eigenaars van de camping, om stropers geen hinten te geven over waar ze opduiken). Zo is de Etoshatrip alvast goed begonnen!

Quote van dag: “Alle wijn smaakt hier naar metaal” (Stef, in de campingset waren ze de wijnglazen vergeten, dus drinken we wijn uit metalen bekers).