Via Cape Cross naar Spitzkoppe

Wat kan een warme douche en een goede matras toch deugd doen !!!

Deze ochtend nog eens genoten van een lekkere douche en daarna van een heerlijk ontbijtje, voor sommigen vergezeld van een omelet, een gekookt eitje of pannenkoeken, om dan koers te zetten naar Cape Cross, alwaar de kaapse pelsrobben ongetwijfeld al op ons zaten te wachten.

Eens we daar aankwamen, lagen er inderdaad een behoorlijk aantal robben op ons te wachten, een heel mooi schouwspel om te zien. Toen de deuren van de auto open gingen, werd het schouwspel vergezeld van een stank die me gelukkig maakte dat ik ongeveer 75% van de tijd een verstopte neus heb. Wij hadden ons speciaal voor deze diertjes op zijn zondags gewassen, maar zij hadden duidelijk niet hetzelfde gedaan voor ons. Mochten we van het Aziatische type geweest zijn dan zouden we, zo bleek, met mondmaskertjes of een sjaal voor onze mond rond hebben gelopen, maar de meesten onder ons bleken de stank na een tijdje gelukkig iet of wat gewoon te worden.

Terwijl we dachten dat we de meeste van die diertjes wel gezien hadden, bleken er een beetje verder nog veel meer van die dieren te zitten (10000-den) . Zo ver het oog reikte lagen er robben, en ook de zee zat er vol mee.

Een ongelooflijk schouwspel om te zien, en een ware kakafonie om te horen. Blijkbaar maken robben niet het geluid dat ik dacht dat ze maakten, als ik mijn ogen dicht deed, waande ik me zowaar op een Alpenwei omgeven door een kudde schapen. Maar toen maakte mijn neus me terug duidelijk waar ik werkelijk was…

Het gamma robben ging van super schattige kleine robbetjes die bij hun moeder gingen drinken of als een half dronken schepsel over het strand waggelden, tot agressieve zotten die elkaar bijna de strot doorbeten en asociale types die gewoon over hun soortgenoten, groot of klein maakte duidelijk niet uit, heen kropen om twee meter verder terug op hun rug van het zonnetje te gaan genieten. Er waren er ook een paar die op elkaar niesden. We zagen ook een jakhals, die doodleuk tussen de robben door liep.

Een half uur en 2000 foto’s later kregen we een les geschiedenis van de gedenkplaat ter ere van de Portugese ontdekkingsreiziger die daar destijds aan land gekomen is: “In die jaar 6685 na die skepping van die wêreld en 1485 na die geboorte van Christus het die briljante, versiende koning Johannes II van Portugal Diogo Cão, ‘n ridder van sy hof, gestuur om hierdie land te ontdek en hierdie padrão hier op te rig.”

De rest van onze tocht leidde ons via een Total tankstation in Hentiesbaai waar we de tanks van  onze auto’s nog eens lieten volkappen, en waar de vriendelijke pompbediende een redelijk succesvolle poging deed om er voor te zorgen dat we terug iets zouden zien door onze verschrikkelijk vuile ramen, naar de camping in Spitzkoppe, waar ik dit verslag nu zit te typen.

De omgeving hier is adembenemend, met ongelooflijk knappe rotsformaties, waarop de kids zich al een stevige schram (Linne) en een kapotte broek (Joran) hebben geklommen.

Iets zegt me dat hier morgen ook nog behoorlijk wat schitterende foto’s getrokken zullen worden.

Maar nu roept mijn drang om me te bemoeien met het maken van het eten me, dus moet ik jullie laten.

Tot later,

Roel

P.S. : Voor de De Moudtjes en aanverwanten, we hebben hier al vaak aan vake gedacht, want hij heeft hier al behoorlijk wat adembenemende plafonds geschilderd...

Quote van de dag : ‘Heb ik ook een broek in mijn gat?’ (Linne. Nadat Jarne en Joran hun broeken vol gaten zaten door het spelen op de rotsen, moest ook Linne haar broek eraan geloven...).