Sossusvlei

Vandaag staat Sossusvlei op het programma. We worden dus voor de eerste keer geconfronteerd met zandduinen, of ook ‘echte woestijn’. Omdat we buiten de poorten van het  nationale park kamperen, en de poorten pas na 7u35 opengaan, kunnen we niet een echte zonsopgang zien vanop zo’n duin. Of we zo veel missen, weten we niet. Wat wel opvalt: er hangen lage wolken en het is vochtig en fris, zeg maar koud.

We ontbijten in de wachtrij voor de poort. Roel zorgt voor een lekker tasje koffie. Bij het binnenrijden van de poort staan ons al 2 springbokken op te wachten.

Stef heeft slecht en niet veel geslapen en heeft daardoor weinig zin om met de auto te rijden. Els leeft zich uit tijdens de enige rit van onze tour die met 4x4 en plattere banden moet gereden worden. De eerste echte stop is Hiddenvlei. We willen er naar toe wandelen, maar halverwege zijn de kinderen al zo blij met deze gigantisch grote zandbak, dat we die vlei niet bereiken. Kruipen, rollen, glijden, springen, zwemmen …

Het is ongelooflijk hoe zand voor vertier kan zorgen, heeft iemand ooit al van zand-crawl gehoord?

Er werd ons in het verleden verteld dat tegen de middag de temperatuur in de regio rond Sossusvlei zo opgelopen is, dat het beter is om terug te vertrekken. Bij ons is er rond de middag nog maar weinig verandering: wolken, wind en vrij fris. Het voordeel is wel dat we enkele belangrijke duinen kunnen beklimmen, zonder ons dood te zweten. Zo laten we onze voetstappen achter op Big Daddy en Big Momma, en wandelen we over Sossusvlei en Deadvlei.

Bij Big Momma worden veel foto’s genomen, en lopen we de berg in het diepe zand af. Heerlijk! De kinderen krijgen van het duinlopen precies extra energie en lopen de duinen meermaals op en af. Even later hangt alles en iedereen vol zand. Wat een fijne dag! Bij het terug wegrijden nemen we nog een foto van Dune 45 en stoppen we ook even aan Sesriem Canyon.

Jarne en Joran blijven slapen in de auto, waardoor ze alle twee (en ook Els) enkele mooie beelden moeten missen.

Tenslotte rijden we naar de volgende halte: Naukluft Zebra Park. Google Maps, onze routeplanner, heeft ook nog een verrassing in petto: hij wil ons langs een weg laten rijden die niet bestaat. Het logische gevolg is een omweg van een half uur, wat dan op zijn beurt zorgt voor een aankomst in het donker. Bij het binnenrijden van het park zien we enkele Hartmann Zebra’s rondspringen. Misschien is het wel dankzij het late uur dat we ze konden zien… Dank u wel Google Maps! Nadat we andere mensen die er niet beter op hadden gevonden om een vuurtje te maken op onze camping spot - allicht omdat ze dachten dat er niemand meer ging komen - hadden “weggejaagd’, en die mensen nog een emmer water over de plek van het vuur hadden gekieperd opdat onze banden niet zouden smelten, zetten we voor de eerste keer de tent op in het donker, toevallig net op de dag dat we diezelfde tenten voor de eerste keer in het donker hebben moeten opbreken. Morgen staat er een (relatieve) rustdag op het programma.

Quote van de dag: “Zo dacht ik dat heel Namibië zou zijn, maar ik ben blij dat het niet zo is.” (Linne na een vermoeiende dag duinlopen)