Road to Swakopmund

Om 2 uur ‘s nachts worden enkele onder ons wakker door een bizar geluid. Ons vermoeden is dat er een rotsblok langs de bergflank gerold is, maar zeker weten we dat niet. Een van de buren probeert ook het wereldrecord luidsnurken te breken.

Tegen een uur of 9 hebben we ontbeten en zijn de tenten opgebroken. We beginnen aan de lange weg naar Swakopmund. Onderweg komen we enkele baboons tegen. Een goed uur later staat de belangrijkste stop al op het programma: Solitaire! Om een lang stukje geschiedenis, terug te vinden in het gelijknamige boek (de roman Solitaire is een echte aanrader voor wie naar Namibië wil reizen!) in te korten: “en dus moeten we hier een stukje appeltaart eten”. Dat doen wij, en vele andere toeristen, dus ook.

Vervolgens rijden we vele kilometers en uren over gravel and ribbels. Vaak aan 70 km/u. Onderweg zien we afwisselend bergen en gele grasvlaktes met af en toe een boom. Het voorbijrazende landschap wordt ook gekleurd door enkele gemsbokken. De bergpassen zijn gevaarlijk, scherpe bochten bergaf op gravel nemen, het is niet niets! Weer krijgen we respect voor de bouwkwaliteit van onze Toyota’s in het algemeen, en voor de sterkte van de schokdempers en banden in het bijzonder. Natuurlijk zal de vorige zin er voor zorgen dat we een van de komende dagen toch een lekke band gaan krijgen, maar goed, wat moet zijn, moet zijn!

De laatste kilometers rijden we langs Walvisbay, Dolfynstrand en Langstrand en komen we aan in Swakopmund, een heel Duitse stad en na Windhoek een van de grootste steden in Namibië. Hier blijven we 2 nachten slapen in een guesthouse, met de welluidende naam “Meerkat Guesthouse”.

We hopen op veel W’s: warm water, weinig wind, wasmachine en wifi. Het is hier enkele graden warmer dan in de vorige dorpjes waar we verbleven. Grote bedden, stevige matrassen, douches met heet water en super veel druk… Ja, we gaan hier kunnen bijtanken!

En er is internet! Enkele blogteksten worden doorgestuurd, mails en berichten  worden binnengehaald. We slagen er zelfs in om het thuisfront te whatsapp-bellen. De was kunnen we niet zelf doen, maar wordt voor ons tegen betaling gedaan.

Opvallend in Swakopmund: de straten hebben hier geen asfalt, ze bestaat ook uit aangereden gravel. Maar voor we binnen mogen, moeten we wel onze reistassen afborstelen en afwassen. Dat zal veel helpen in het land van wind en zand…

Hier kunnen we ook niet zelf koken, en de kids is pizza beloofd, dus we maken Napolitana Pizza onveilig. Ze serveren ook andere dingen dan pizza, zo kiezen 3 kinderen voor pizza Hawaï 😉 We laten ons eens goed gaan. Roel en Stef proberen de lokale bierkaart uit. Wat kan er mis zijn met een ‘Hunter’s Extreme’? Niets, als je op voorhand weet dat dat appelcider is. Ezels als we zijn, vragen we daarna maar aan de dienster of er ook echt bier is. Ze garandeert dat het bier van de tap ‘bier’ is. Technisch gezien heeft ze waarschijnlijk gelijk, maar de smaak komt verdacht dicht in de buurt van een mengeling van Heineken met Jupiler 0,0. Blijkbaar is het iets typisch voor de Namibische Horeca, maar ook hier komen de bakdampen van de keuken de eetruimte binnen.

Foto's  uploaden van de camera voor de blog lukt niet. We kunnen wel foto's getrokken met de gsm uploaden. De mooiste foto's mogen jullie later in het fotoboek zien 😉

Quote van de dag: Ik denk dat het thema hier ‘stokstaartjes’ is, na het zien van een houten stokstaartje aan de deur, en een deurmat met stokstaartjes op voor diezelfde deur. (Rube. We hebben hier in het echt helaas geen stokstaartjes gezien).