Mataranka

Vraag: Wat doet bijna drie dagen zonder wifi met een mens?

Van Katherine rijden we naar Mataranka, maar voor we Katherine uitrijden, rijden we een beetje rond op zoek naar gratis internet om de blog te kunnen oploaden. Na 5 min hebben we het gevonden en genieten we eventjes van internet, geparkeerd bij een huis dat zijn fon/hotspot open heeft staan...

Op dit moment zitten we voor twee dagen in Mataranka Homestead, een oase in de middle of nowhere met een warmwaterbron. Je moet meer dan 100 km rijden om iets anders te zien dan tropische savanne en een weg die altijd rechtdoor gaat. Voor de rest is er niets, helemaal niets. Op rood zand en massa's termietheuvels na dan. Dit plekje stond in onze top 3. In 2000 verbleef hier maximaal 20 man, sliepen we in piepstapelbedden, was het nogal verkommerd, waren er nauwelijks voorzieningen, ... maar de natuur was oh zo mooi. Nu is het vrij toeristisch uitgebouwd. Er is een grote camping en een motel bijgekomen. Het bed piept niet, maar is maar 140cm breed, toch wel erg smalletjes. In de warmwaterbron zitten we ook niet meer alleen, maar de natuur blijft wel even mooi!

... en er is gratis wifi! Na een plonsje in de warmwaterbron kropen we op het terras, alle 5 achter onze schermpjes. Helaas komen we niet verder dan WhatsApp en met heel veel geluk een mail lezen. De blog bijwerken of met thuis bellen lukt niet.

Nog een tegenvaller is dat de wereldkampioen whipcracking (meeste zweepslagen per minuut, met een show op de maat van muziek) toch niet optreedt. We hadden er nochtans naar uitgekeken... Het alternatief is een rock-cover-band op leeftijd, die al weken iedere avond dezelfde nummers brengt. Ze waren ook niet slecht, maar zweepslagen kwamen er niet bij kijken.

We laten het ons niet aan ons hart komen en we genieten. Op dag twee maken we een wandeling naar de watervallen van Mataranka. 8,5 km bij op de teller, maar de wandeling op zich viel een beetje tegen. De natuur was mooi, maar er was veel mul zand wat nog moeilijker loopt dan bergop, aldus Joran. De waterval stelde niet veel meer voor dan een grote dam en we mochten er niet in zwemmen owv krokodillengevaar. Na een potje wiezen wilden we nog even de botanische wandeling doen. Op sandalen en in onze zwemkleding vertrokken we, want daarna zouden we onmiddellijk naar de warmwaterbron gaan. Wat een wandelingetje van 1.5 km had moeten zijn, werd er eentje van 5.5 km. De jongens waren heel flink en een zakdoekje tussen voet en sandaal verhielp een pijntje aan Joran zijn voet. Net voor het pikkedonker waren we terug aan de warmwaterbron en hebben we kunnen genieten van nightswimming onder de sterrenhemel. Wat wil een mens nog meer? Alvast niet de lokale blondjes, die vallen tegen (de blonde bieren wel te verstaan).

En dan het weer... Overdag is het hier nog altijd meer dan dertig graden. Als de zon onder is (18u30), is het echter vlug heel fris. 's Morgens en 's avonds is het zo'n 13 graden en is een trui echt nodig! Zelfs de choco is niet meer lopend. Het is een stille voorbereiding op volgende week...

Ten slotte begrijpen we ook niet hoe het kan dat onze twee laatste slaapplaatsen erin geslaagd zijn om van alle afwasafdrooghanddoeken in de wereld, de minst vochtopnemende exemplaren aan te schaffen en aan te bieden. Wij krijgen de borden en glazen gewoon niet afgedroogd...

Aantal gewandelde kms: 68.